دين و حکومتی که به مرگ است پايدار
بر جوی ِ خون ِ خيل ِ بشر گشته استوار
نوع ِ شعار ِ آن , نه به‌جز : مرگ بر فُلان !
دستور ِ کار ِ آن , نه به‌جز قتل ِ بی‌شمار
از لحظه‌ی ِ نخست که اين دين گرفته پای
اين بوده قصد و شيوه و مطلوب و افتخار
نفرين کند به سوره‌ی ِ مکّی , ز ضعف ِ
خويشواندر مدينه تيغ کشد بی‌دريغ‌وار
نفرين نه لفظ ِ محض بُوَد ؛ ميل ِ سرکش است
ليکن ز ضعف گشته حوالت به کردگار !
زين‌گونه دين , که تشنه به خون ِ بشر بُوَد
صلح و وفاق و عشق , چه داريد انتظار ؟!
بوديم چارده سده بيچارگان ِ دين
مشتی اسير ِ خسته و آشفته و نزار
ليکن هنوزمان نفسی بود از قديم
ايران هنوز زنده و , ما نيز برقرار
وز پهلوی , سلاله‌ی ِ کورش , حيات ِ نو
در ما دميد و , آب در آمد به جويبار
فصل ِ خزان ِ هستی ِ ما ناپديد گشت
وز اين دو شهريار , وطن شد چو نوبهار
بی‌پشم‌و‌پيله گشته بُد اين ديو ِ
خون‌چکانچون سايه‌ی ِ مترسک ِ جاليز و کشتزار
ناگاه , جان ِ تازه گرفت و , به‌پای‌خاست
جادوی ِ شوم ِ قرن , هيولای ِ نابه‌کار
گويی دوباره شخص ِ محمّد ظهور کرد
وز نو سياه گشت سراپای ِ روزگار
No comments:
Post a Comment